Водгукі на вершы беларускіх паэтаў

Центральное месца ў камедыі займае Вобраз Гарлахвацкага. Гэта двурушнік, дымагог, авантурыст, самазванец у навуцы, які імкнецца выкарастаць службовае становішча ў сваіх шкодных мэтах. Абапіраючыся на паслугі плятхара і падхаліма Зелкіна, карыстаючыся баязлівастью Тулягі, дабратой і даверлівастью Чарнаўса, Гарлахвацкі імкнецца пралезці ў вучоныя. Для гэтага ён хоча стварыць у інстытуце атмасферу падазронасці і недаверу. Гэтым ён імкнецца нанесці шкоду дзяржаве, народнай гаспадарцы. Гарлахвацкі выкарыстоўвае разнастайныя сродкі і прыемы, каб дасягнуць свайго. Шантаж і паклеп, начальніцкі вокрык. На яго думку гэтым можна прымусіць Тулягу і нават самаго Чарнавуса працаваць на яго — "хрыбецікі ў іх моцныя, галовы разумныя, няхай стараюцца, калі хочуць на свеце жыць".
Характар Гарлахвацкага ў п'есе падаецца сатырычна; характарызуя яго, Крапіва выкарыстоўвае разнастайныя прыемы. Пачынаецца п'еса размовай прыбіральшчыцы цеці Каці і дворніка Нічіпара, якія гавараць пра змены, якія адбыліся са з'яуленнем Гарлахвацкага. Асабліва ярка праяуляецца характар Г., калі ён шальмуе і запалохвае Тулягу, прымушаючы таго напісаць навуковую працу. Аб'ект даследвання гэтага ўченага — "свінячы мамант” — надзвычай удала асацыіруецца з унутранымі якасцямі самаго даследчыка. Як певун і шарлатан, Г. поўнасцю раскрываецца ў заключнай часцы трэцяга акта.
У вобразе навуковага супрацоўніка Зелкіна паказаны яркі тып пляткара і падхаліма. Зелкін як вучоны амаль нічым не адрозніваецца ад свайго шэфа, а таму і стараецца дагаджаць начальству, падхалімнічая, каб утрымаць свае месца. Разумеючы хісткасць свайго становішча, З. пачынае плясці інтрыгі, паклепнічаць на сумлен. людзей. Крапіва падкрэслівае адну знешнюю асаблівысць З., якая паказвае яго ўнутраную сутнасць. З. ходзіць амаль нячутка, як кот, што падкрадваецца да сваей ахвяры. Здаецца, што ўвесь ён — гэта натапыранае вуха, якое да ўсяго прыслухоўваецца. Убачыўшы чалавеква ў формы НКВД, які выходзіў з кабінета Г., пачуўшы назву толькі вуліцы, З. фабрукуе новую плетку супраць Чарнавуса, хаця разумее дзікасць свайго рашэння.
Невутства З., яго бессаромнае падхалімства выразней за ўсе праяуляецца ў сцене пасяджэння вучонага савета, на якім Г. абараняе "сваю” навуковую працу. Як і Г., З. не разумее, што гэты даклад — пародыя на навуковую працу і кінуўся на ўсе лады расхваліваць свайго начальніка. Але варта было З. зразумець, што ў гэтым дакладзе няма нічога навуковага і напісаны ён не Г., а Тулягам, як тут жа З. гаворыць адваротнае: "Я так і думаў! Каб Вы, Аляксандр Петровіч, напісалі такую бязгуздзіцу.“ У вобразе Зелкіна драматург не толькі заклейміў пляткарства і падхалімства, але і наглядна паказаў небяспечнасць і шкоднасць такіх Зелкіных, бездоказныя абвінавачванні якіх былі самымі моцнымі аргументамі ў свой час для рэпрэсіі супраць сумленных людзей.